Emanet

YAZARIN TEŞEKKÜRÜ

Bu son satırları yazarken sanki az evvel kapıda Filiz`le sarıldık, ağlaşıp vedalaştık. Aylardır kendi içimde öyle çok dertleştim ki Filiz`le bazen dedim ki: Kızım bu kadar da empati yapma be! O da bana dönüp: Söyleyene bak. dedi adeta. Hayatta üzülüp dert ettiğimiz her şey için bir yıl sonra da üzülecek miyiz acaba? Ya üç yıl sonra? Peki, beş yıl? Yarın burada olacak mıyız? Bugün küs olduklarımızla yarın görüşebilecek miyiz örneğin? Görüşürüz deyip vedalaştıklarımızla bir daha görüşebileceğimizin gerçekten garantisi var mı?

Bu neden benim başıma geldi diye hayıflandığım bir şeyin mükâfatını almadığım hiç olmadı. Bir an durun; bazen öfkelendiğinizde, üzüldüğünüzde, yenildiğinizi düşündüğünüzde bir an durun. Biraz düşünmek için zaman verin kendinize on saniye bile olsa. Başınıza gelen hiçbir şey sebepsiz değil çünkü.

Hepimizin hikâyesinde kendinizden bir şeyler bulabildiğinizi umarak veda ediyorum. Bizden hikâyelerle yeniden buluşabilmeyi ümit ediyorum.