Esmer Mavi

Zaman, kendini tekrar eden hikâyelerin yankılandığı sonsuz bir döngüdür. Yağmurlar hep aynı yağar; dağlar, ay, güneş ve boy veren ekinler değişmez. Ama evler değişir. Yollar ve o yolları adımlayan insanlar… Sokaklar, sokakların açıldığı meydanlar, eylemler ve ölümler değişir. Değişmeyen sadece yazgıdır. Ve bazı yazgıların içinde kadim bir lanet gizlidir; eski bir öfke, suskun ama yıkıcı bir intikam. 
Bu yüzdendir ki, “Bir hayat, iki defa aynı yaşanacaksa; o hayatı yaşayan kişinin yeteneksizliğinin tekrarı, en azından bir defa anlatılmaya değerdi. Ya da kişi, iki hayatı aynı yaşamışsa, bunun nasıl olduğu anlatılmaya değerdi.” 
Esmer Mavi, İstanbul’un en kalabalık semtlerinden birinde, bir gece kulübünde öldürülen genç bir kadının haberiyle başlıyor. İlk bakışta sıradan bir kadın cinayeti… Her gün bir yenisine alıştığımız, kanıksadığımız türden. 
Ama bu hikâye öyle kalmıyor. Derinleşiyor. Gerçekliğin yüzeyini yırtarak Doğu’nun büyülü mesellerine uzanıyor. Kadim köklerin karanlık gölgesinde filizlenen bir anlatıya dönüşüyor. Sadece kendi gibi yaşamak isteyenlerin, kendi kimliğiyle, kendi diliyle var olmak isteyenlerin hikâyesine dokunuyor. Gitmenin ve kalmanın aynı yere vardığı, ömrün üzerinden geçen zaman ile duyguların üzerinden geçen zamanı, on yıllar sonra “Geçen zamandı, geçmeyen de zaman” sayıklamasına vardıran bir hikâye bu… 
Esmer Mavi, bir serçenin kanadına takılmış intikamla yola çıkıyor. Ve okurunu yazgının büyülü girdabına çekiyor...