Sabıkalı ve Dul

Yemekten içmekten kesilmişti Hülya.
Aradan geçen her gün Hülya’ya daha karanlık geliyordu. Hülya, her geçen gün ruhen hasta oluyor, bir dediği bir dediğini tutmuyordu.
Hülya tam bir depresyon geçiriyordu.
Cezaevinden çıkan mahkum psikolojisini de herkes anlamıyordu. Kendisini yine yalnız hisseden Hülya Asiye’ye sordu.
-Asiye abla… Çok sıkıldım. Acaba babama gitsem mi ?
Onu uzaktan birkez olsa olsun görsem mi ?
Bir şeyler yapmam lazım. Böyle yaşayamam.
-Sen şimdilik babanı bırak ta, önce İstanbul’daki akrabalarını ziyaret et.
Hülya’nın her zaman var olan alınganlığı yine tutmuştu :
-Tabii, ben bu evde fazlayım. Gitmemi istiyorsun amma onlar beni içeri bile almazlar. Birisine gittik de onları gördün. Ne dedi.
« Onu eve alıp çocuklarımı o…… yapamam, dedi. »
En yakınım bunu söyledi. Ötekilerde aynı olacak. Ben, onlar Allah’ından bulsunlar diyorum. Onlara gidemem.
Bir dada teklif etme…